Impressie van familie Kroesbergen
Impressie door de familie Kroesbergen:
Samen werken aan een beter leven
G-12 is een project waar vrouwen werken en vaardigheden opdoen en waar kinderen uit Matero - een arme wijk in Lusaka - scholing krijgen. "De vrouwen die hier werken zijn kwetsbaar", vertelt Sandy van G-12. "Vrouwen zonder dak boven hun hoofd, zonder werk, zonder inkomen; vrouwen die bedelen. Onze grootste taak is het verbeteren van de uitgangspositie van deze vrouwen en kinderen."
Vijf jaar geleden was Peggy Lupiya (27) zo'n kwetsbare vrouw. "Leven in Zambia is moeilijk", vertelt ze, "omdat je na school zelf moet zien hoe je verder komt. Toen ik van school af kwam, deed ik eigenlijk niets. Financieel was het heel moeilijk, want ik had geen vakdiploma en ik kon geen opleiding betalen. Mijn ouders zijn overleden."
Peggy woonde met haar broers en zus in Matero en kende G-12 van het goede werk dat ze doen voor de gemeenschap. Na een training kon ze er aan de slag als lerares voor de jonge kinderen. "Maar eigenlijk ben ik niet zo goed met kinderen. G-12 heeft me geholpen met een secretaresseopleiding die ik in twee jaar heb afgerond. Nu werk ik hier als receptioniste. Dat vind ik veel leuker!"
Toen G-12 begon was de armoede in Zambia groot; mensen hadden honger. Twaalf vrouwen begonnen met een paar naaimachines schoolkleding te maken. Het was al snel een succes: met hulp van Kerk in Actie kwamen er grotere naaimachines, een grotere werkplaats en uiteindelijk zelfs een eigen gebouw met een school voor de vele wezen in de compound.
De vrouwen die bij G-12 werken leren veel vaardigheden: ontwerpen, omgaan met de naai- en breimachines en sinds kort ook het maken van steenblokken. Na verloop van tijd kunnen ze met een kleine bijdrage van G-12 voor zichzelf beginnen. Peggy heeft het voorlopig nog naar haar zin bij G-12. "Het bevalt me hier. Misschien krijg ik de kans om meer cursussen te volgen en mijn uitgangspositie nog verder te versterken."
De situatie in Lusaka is in de afgelopen jaren wat verbeterd. Twee jaar geleden stopte de WHO met het verdelen van voedsel via G-12. "Iedereen is nu in staat om maismeel te kopen", zegt Maggy, één van de oprichters van G-12. "Misschien niet voor drie maaltijden op een dag, maar de basis is er." Op school wordt er geen pap meer verstrekt aan de kinderen. Peggy vertelt: "Tussen de middag brengt iedereen mee wat hij heeft. En daar maken we dan de lunch van - altijd nsima (pap van maismeel)."
In vergelijking met Nederland mensen die in Matero wonen, hebben er niet meer dan tien beschikking over internet in hun huis", denkt Sandy. Ook Peggy's dagritme is anders dan we in Nederland gewend zijn. "Ik begin om 8.00 uur 's ochtends bij G-12. Maar ik sta om 5.00 uur op. Dan kan ik nog het huishouden doen. We hebben geen eigen water in huis, dus ik moet eerst de deur uit om water te halen." Peggy put kracht uit haar geloof. "Ik ben blij dat ik God ken, want in een moeilijke situatie is het goed om te weten dat je er niet alleen voor staat."
Het werk voor G-12 gaat door. Binnenkort start de bouw van een ontmoetingscentrum met een zaal die verhuurd kan worden voor feesten en partijen. "Die zaal kan wel onze grootste bron van inkomsten worden!", denkt Sandy. Over vijf jaar hoopt G-12 dat de school verder is uitgebreid en dat er meer vrouwen opgeleid zijn in kleding en stenen maken.
Voor Peggy zijn de positieve effecten van het werk van G-12 heel zichtbaar: "Ik ben erg geholpen door G-12. Voor ik hier kwam had ik geen kennis en vaardigheden. Nu kan ik zelf anderen in de gemeenschap helpen."